खोटा सिक्काको बिगबिगी

कविता

खोटा सिक्काको बिगबिगी

क्रान्तिआमाको कोखबाट
जन्मिँदै गरेको जनतन्त्र शिशुलाई
निरन्तर–निरन्तर घाँटी निमोठेर सिध्याउन खोज्ने
शकुनीतन्त्र छ एउटा
जसलाई कहिल्यै पचेन जनतन्त्र
ऊ अलापिरहन्छ राग–
दसकौँ अघि दाहसंस्कार गरिएको
परिवारतन्त्रको ।
मानौँ बोकेर सतीदेवीको दुर्गन्धित लास
हिँडिरहेछ बर्बराउँदै स्वस्थानी कथाको महादेव ।
फेरी–फेरी नाउँ, नारा र पात्रहरू
आइरहन्छ ऊ कुखुराचोर स्यालझैँ ।

हानेर आमाको छातीमा लात
खाएर साम्राज्यवादको कलो र पुरो
गर्दैन कहिल्यै देश र जनको भलो
साहूकार हो ऊ गाउँको
मुखिया हो, सूदखोर हो– मिटरब्याजी
जोडे पनि शिरमा नेपाली नाउँ
कहिल्यै सोच्दैन हित देशको
खान्छ बेचेर राष्ट्रका उद्योग–कारखाना र
लखेट्छ लाखौँ युवालाई ऊँट चराउन मरुभूमिमा
र युवा बेचेको पैसाले भर्छ ढुकुटी
बुझाउँछ पालैपालो पराईलाई–
कोसी, गण्डकी र महाकालीहरू
ढाँटेर, झुक्याएर, छलेर लोकलाई
रेटेर घाँटी जनतन्त्रको
उल्टै जपिरहन्छ नारा लोकतन्त्रको
बनाएर विभिन्न बहाना र गरेर जालसाजी
आइरहन्छ दोहो¥याइ–तेहे¥याई फेरि उही
दिक्क लगाउँदै देश र जनतालाई
उही खोटो सिक्का !

आफ्नै गर्भबाट
उदाउँदै गरेको जनमुक्तिको लाल–बिहानलाई
छेकेर हत्केलाले
पश्चाताप गर्ने कायर छ एउटा
भट्ट्याइरहन्छ महान् माक्र्स–लेनिन र पुष्पलालको नाउँ
भन्दै टे«डमार्क
देखाइरहन्छ हँसियाहथौडाको प्रिय झन्डा
तर छैन कहिल्यै इमानदार
त्यो रक्तरञ्जित झन्डा र वर्गप्रति
भक्त छ दलाल पुँजीपति वर्गको
तैपनि गरिरहन्छ कुरा देशभक्तिको
पखाल्नलाई महाकालीमा गरेको राष्ट्रघातको कलङ्क
गर्छ बेलाबेला चुच्चे नक्साको कुरा
जब चाहिन्छ उसलाई देशभक्त जनताको भोट ।
न वर्ग छ, न लिङ्ग छ, न अडान छ
‘प्रसाद’ का नाउँमा खाइदिन्छ निरङ्कुश सत्ताको कलोसमेत
झुक्याइरहन्छ जनमनलाई दिएर उट्पट्याङ नारा
गर्छ रहर दोहोरिइरहन बारम्बार
खोटो सिक्का !

गरेर हत्या आफ्नै गर्भबाट जन्मिएर
हुर्किंदै गरेको क्रान्तिशिशु र लालसत्ताको
दिँदै धोका वर्गयोद्धा र महान् सहिद–बेपत्ताका रक्तरञ्जित सपनीमाथि
जो परेको छ परायाहरूको पाउ
जसका विरुद्ध बलिदान भएको छ
आमाका दसौँ हजार सुन्दर सन्ततिको ।
मतिभ्रष्ट भएर गरेको छ ऐलान–
अब हुनै सक्तैन क्रान्ति !
अहँ छँदैछैन, कत्ति पनि छैन पश्चाताप
आफूले गरेको वर्गघातप्रति
राखेर केही थान खोटा सिक्काहरू वरिपरि
नग्न बादशाह बनेकोसम्म पत्तो छैन हुस्सुपथिकलाई
एक मुठी खरानीका लागि
बस्दै आएको आफ्नै घरमा आगो लगाउने
निम्नकोटीको व्यापारी हो ऊ
हिँडिरहेको छ बोकेर झोलीमा
सपना पोलेको एक मुठी खरानी ।
चाटेर तलुवा साम्राज्यवादको
योजनाबद्ध पारित गराइरहेछ ऊ
गर्दै व्याख्यात्मक टिप्पणीका कलाविहीन नाटक
राष्ट्रघाती योजना–परियोजनाहरू
र दाबी गरिरहेछ अझै
दस वर्षसम्म चलेको
संसार हल्लाउने त्यो महान् आँधीतुफानको सृष्टिकर्ताको
आउँछ कहिले ह्वात्तै बर्खे खहरेझैँ र
सुक्छ कहिले एउटा धर्को पनि नदेखिने गरी ।

थपिएका छन् विभिन्न योजनाका
खोटा सिक्कामार्का हरिया झिँगाहरू
बोकेर शरीरभरि डलररूपी झिँगैझिँगा
के नै भयो र नौलो
सडिसकेको शरीरमा
भन्किनु झिँगाहरू !
झिँगाको धर्म नै दुर्गन्धित लासहरूमा भन्किनु हो
नाउँमा जतिसुकै लगाए पनि स्वतन्त्रको लेपन
जति जडे पनि भ्रष्टाचारविरुद्धका झुम्काहरू
जाहेर छ दुनियाँलाई
काण्डैकाण्डका चाङमा पुरिएका
यी हुन् पराया–परिचालित केवल खोटा सिक्काहरू !

केवल हेरिरहेकी छैनन् क्रान्ति आमा यी तमासा–
हरिया झिँगाहरूको दौडधूप
खराबै–खराबहरूको खराब विकल्प
संसद्वादको ‘बाइप्रोडक्ट’ कचरा
बाघको छालामा स्यालको रजाइँ
असल सिक्काको अभावमा
खोटा सिक्काको व्यापक चलनचल्ती
देखेर खोटा सिक्काको जयजयकार र लावालस्कर
आक्रोशसाथ लपलपाइरहेका छन् शिखा मैनबत्तीका
र चिर्दैछन् खोटा सिक्काले निर्माण गरेको निशालाई ।

कहाँ रहिरहन्छ र निस्पट्ट रात निरन्तर
निश्चित छ– आयु तय भइसकेको निशाको मृत्यु त प्रकाशले नै गराउँछ
जन्मिँदैछ एकीकृत जनयुद्ध नामको प्रकाश– लालशिशु
क्रान्तिआमाको गर्र्भबाट
त्यसपछि
फरार हुन्छ निशा र अलप हुन्छन् निशाचरहरू
र सकिन्छ खोटा सिक्काको बिगबिगी
सुरु हुन्छ असल सिक्काको वैज्ञानिक समाजवादी लालयुग ।

प्रतिक्रिया दिनुहोस्

हाम्रो संवाददाताबारे :