खाल्डाको राजधानी छोडेर
सहर र सदरमुकाम छोडेर
जब म गाम पस्छु
गाम पसेजस्तै
राति जून र ताराको लीला
दिउँसो घाम र बादलको लुकामारी
ती
लीला र लुकामारीको सदृश्य हेर्न सकिने
झुपडीभित्र निहुरिँदै पस्छु
विक्षिप्त अनुहार बोकेकी आमालाई
एकसरो फाटेको वस्त्रले आङ ढाकेकी आमालाई
श्रद्धाले नमन गर्दै
सूर्य निदाइसकेपछि ।
खाल्डाको राजधानी छोडेर
सहर र सदरमुकाम छोडेर
जब म गाम पस्छु
चिसोले थुरथुर कठ्याङ्ग्रिएको आँटो
आफ्नै फोका उठेका हातले
पीडा भरिएको रुग्ण
र
अस्थिपञ्जर शरीर दरो बनाई
सिल्टीको कसौँडीबाट
सिल्टीकै पन्युले पस्केर दिनुअघि
निरस आँखाले
रस भरिभरि सँगाल्दै
अनेकन बाँसका लामा घाराझैँ
लामा प्रश्न तेस्र्याउँछिन्
जून उठिसकेपछि ।
म वाक्यहीन हुन्छु
निःशब्द हुन्छु ।
र त्यो लामो मौन प्रश्नझैँ
लामो मौनतापछि
म मौनतामै उत्तर दिन्छु–
–क्रान्ति !
–फेरि क्रान्ति
अनि फेरि पनि क्रान्ति ।
तब
मलाई किन देशद्रोही भनिन्छ !?
मलाई किन आतङ्ककारी भनिन्छ !?
मलाई किन भूमिगत भनिन्छ !?
हँ, आमा !
२०७५ मङ्सिर १ गते प्रकाशित